• de
  • pl

Członkowie

Przewodniczący

Uniwersytet im. Justusa Liebiga, Gießen

Przedmiot badań

Wczesnonowożytna historia kulturowa, intelektualna i polityczna Europy Wschodniej

Historia współczesna Europy Środkowo-Wschodniej

Historia Polski (XV-XX w.)

Historia stosunków polsko-niemieckich

Historia regionalna i miejska w Europie Wschodniej

 

Strona internetowa

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Sekretarze naukowi

Instytut Leibniza ds. mediów edukacyjnych | Instytut im. Georga Eckerta

Marcin Wiatr w latach 1994-1999 studiował germanistykę, historię i pedagogikę na Uniwersytecie Opolskim i w Kilonii. W latach 1996-1997 stypendysta Niemieckiej Centrali Wymiany Akademickiej (DAAD) oraz Episkopatu Cusanuswerk; praca magisterska na temat "Bertold Brecht: intelektualista i stalinizm". Publiczna i prywatna twórczość poety jako wyraz intelektualnej autodestrukcji". Następnie studia podyplomowe dla tłumaczy ustnych i pisemnych na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W latach 1999-2008 pracował w Domu Współpracy Polsko-Niemieckiej w Gliwicach; w latach 2010-2013 był wykładowcą w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu w Magdeburgu oraz Uniwersytetu Technicznego w Brunszwiku; od kwietnia 2011 do września 2013 r. był asystentem naukowym na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Technicznego w projekcie "Górny Śląsk i jego dziedzictwo kulturowe - ustalenia polityki pamięci, impulsy polityki edukacyjnej i innowacje dydaktyczne" (prof. dr Simone Lässig, Instytut Międzynarodowych Badań Podręcznikowych im. Georga Eckerta w Brunszwiku).

Od 2013 r. pracownik naukowy Instytutu Leibniza ds. mediów edukacyjnych | Instytut Georga Eckerta, gdzie nadzoruje prace Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej po stronie niemieckiej oraz wspólnie opracowaną przez Niemców i Polaków serię podręczników "Europa – Unsere Geschichte" , a od 2021r. także prace Wspólnej Niemiecko-Czeskiej Komisji Podręcznikowej. Główne obszary badań i nauczania: procesy polityki edukacyjnej i kwestie mniejszościowe w regionach przygranicznych Europy Środkowo-Wschodniej, literatura w dyskursie publicznym i jako czynnik politycznych strategii handlowych, dydaktyka transnarodowa, aspekty historii sportu w regionach europejskich, rola intelektualistów w kontekście systemów totalitarnych. 2016 doktorat wraz ze studium o górnośląskim polityku Wojciechu Korfantym w dyskursach literackich, historycznych i pamięciowo-politycznych okresu międzywojennego i powojennego.

Strona internetowa

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Historyk, kulturoznawca, tłumacz. Sekretarza naukowy Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej Historyków i Geografów, pracownik Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz Uniwersyteckiego Liceum Ogólnokształcącego w Słubicach. Pracował między innymi w Centrum Badań Historycznych Polskiej Akademii Nauk w Berlinie, Wyższej Szkole Handlu i Prawa im. Ryszarda Łazarskiego, Collegium Civitas oraz Europejskiej Sieci Pamięć i Solidarność w Warszawie, a także w Federalnej Fundacji ds. Badań nad Dyktaturą SED w Berlinie. Obecnie zajmuje się badaniem polskich migrantów w NRD, dziejów Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej oraz dydaktyką historii w Polsce, Niemczech oraz na poziomie europejskim. Interesuje się także zagadnieniami transferu kultury oraz od niedawana tematyką ochrony środowiska w Polsce, Czechosłowacji oraz w NRD.

Obecni członkowie Prezydium
Strona niemiecka
Universytet w Hagen

Felix Ackermann studiował kulturoznawstwo, historię i politologię na Uniwersytecie Viadrina oraz na London School of Economics; w ramach realizacji swojej pracy doktorskiej, którą obronił w roku 2008 we Frankfurcie n/Odrą, opracował historię etniczności w przestrzeni miejskiej, publikacja pt.: „Palimpsest Grodno“ ukazała się w serii wydawniczej „Źródła i Studia” Niemieckiego Instytutu Historycznego w Warszawie, gdzie Felix Ackermann w roku 2006 był stypendystą; w latach 2000 do 2011, razem z polskimi i niemieckimi studentami współtworzył na Uniwersytecie Viadrina Instytut Historii Stosowanej; w Instytucie tym, w latach 2008 do 2011, wspólnie z Uniwersytetem w Lipsku oraz Fundacją „Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość” pracował nad programem wspierania Geschichtswerkstatt Europa; w latach 2011 do 2016 wykładał jako DAAD Visiting Associate Professor (profesor wizytujący z ramienia DAAD) na European Humanities University w Wilnie; na białoruskiej uczelni na uchodźctwie  na Litwie kierował Cetrum Niemcoznawstwa, a w Laboratory of Critical Urbanism odpowiadał za dziedzinę badawczą  Historyczna Antropologia Miejska; wspólnie z Uniwersytetem w Wilnie powołał do życia Colloquium Vilnense - interdyscyplinarny naukowy format dyskusyjny, nad którym, obecnie już z NIH, nadal sprawuje pieczę; od lutego 2016, w ramach nowego projektu naukowego NIH w Warszawie pracuje nad tematem Historia więziennictwa Rzeczypospolitej w czasach rozbiorów.

Strona internetowa

Instytut Leibniza ds. mediów edukacyjnych | Instytut im. Georga Eckerta

Prof. dr Eckhardt Fuchs jest dyrektorem Instytutu im. Georga Eckerta od października 2015 r. W 2007 r. został koordynatorem ds. badań w Instytucie im. Georga Eckerta, a od czerwca 2009 r. do września 2015 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora.

 

Strona internetowa

Georg-Büchner-Gymnasium Rheinfelden
Mahn‑ und Gedenkstätte Ravensbrück

Dr Andrea Genest jest dyrektorką Miejsca Pamięci Ravensbrück i zastępczynią dyrekcji Fundacji Brandenburskie Miejsca Pamięci. Wcześniej pracowała w miejscach pamięci Auschwitz-Birkenau, Niemieckiego Ruchu Oporu, Ravensbrück i Sandbostel, w centrum upamiętnienia obozu dla Uchodźców Marienfelde oraz Centrum Dokumentacji Robót Przymusowych w okresie nazistowskim a także na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie i w Centrum Historii Współczesnej im. Leibniza. Jej główne obszary zainteresowań to historia współczesna Polski i Niemiec, zagadnienia kultury pamięci i historia fotografii; pracę doktorską napisała na temat recepcji kampanii antysemickiej w Polsce w 1968 roku.

Strona internetowa

Uniwersytet w Tybindze

Główne obszary badań

Stosunki polsko-niemieckie, ruchy ludności, problemy podręcznikowe, historia szkolnictwa

Aktualny projekt: Niemiecki podręcznik szkolny do historii od 1700 do 1989 roku

 

Strona internetowa

Uniwersytet Marcina Lutra, Halle-Wittenberga

Zainteresowania naukowo-badawcze

  • Rzeczpospolita Obojga Narodów
  • Historia Imperium Rosyjskiego i studia porównawcze nad imperiami
  • Historia Żydów w Europie Wschodniej
  • Historia miast
  • Teoretyczne i empiryczne studia nad migracją
  • Różnorodność religijna i władza polityczna
  • Historia, socjologia i etnologia prawa

Strona internetowa

Uniwersytet Wiedeński

Profesorka historii najnowszej (historia kultury, wiedzy i gender) w Instytucie Historii Współczesnej Uniwersytetu Wiedeńskiego oraz rzeczniczką interdyscyplinarnej platformy badawczej „Transformations and Eastern Europe”. Wcześniej wykładała jako profesorka współczesnej historii Europy od 1945 roku na Uniwersytecie w Siegen (2011-2018) oraz jako profesorka historii Europy Środkowo-Wschodniej na Uniwersytecie w Erfurcie (2005-2011). Zajmuje się historią socjalizmu państwowego w Europie Środkowo-Wschodniej po 1945 r., historią płci, migracjami przymusowymi w kontekście II wojny światowej, kulturami pamięci i polityką historyczną w Europie Środkowo-Wschodniej oraz porównawczą historią prawa i nowymi metodami w zakresie badań terenowych.

Publikacje naukowe:

Claudia Kraft: Wojewodschaft Allenstein. Auswahl, Einleitung und Bearbeitung der Dokumente, in: "Unsere Heimat ist uns ein fremdes Land geworden..." Die Deutschen östlich von Oder und Neiße 1945-1950. Dokumente aus polnischen Archiven, hrsg. v. Włodzimierz Borodziej und Hans Lemberg. Band 1: Zentrale Behörden und Wojewodschaft Allenstein (= Quellen zur Geschichte und Landeskunde Ostmitteleuropas, hrsg. v. Herder-Institut e.V., Band 4/I), Marburg/ Lahn 2000, S. 431-656.

Claudia Kraft: Europa im Blick der polnischen Juristen. Rechtsordnung und juristische Profession im Spannungsfeld zwischen Nation und Europa 1918-1939 (= Studien zu Europäischen Rechtsgeschichte 156 des Max-Planck-Instituts für Europäische Rechtsgeschichte). Frankfurt am Main 2002.

Claudia Kraft/Katrin Steffen] (Hrsg.): Europas Platz in Polen. Polnische Europakonzeptionen vom Mittelalter bis zum EU-Beitritt (= Quellen und Studien des DHI Warschau, Band 11), Osnabrück 2007.

Claudia Kraft/Béatrice v. Hirschhausen/Hannes Grandits/Diemtar Müller/Thomas Serrier]: Phantomgrenzen: Räume und Akteure in der Zeit neu denken [Phantomgrenzen im östlichen Europa, Band 1]. Göttingen 2015.

Claudia Kraft/Jerzy Kochanowski (eds.): Rooms for Manoeuvre: another look at negotiating processes in the Socialist Bloc. Göttingen 2021.

Strona internetowa

Uczelnia w Weihenstephan-Triesdorf

Główne obszary pracy

Społeczne konstruktywistyczne badania krajobrazu

Społeczna akceptacja zmian krajobrazu, szczególnie w kontekście transformacji energetycznej, zwłaszcza energetyki wiatrowej i rozbudowy sieci energetycznej

Hybrydy terenów miejskich, w szczególności Los Angeles, San Diego i Baton Rouge

Podejście neopragmatyczne

Geografia regionalna

Szanse życiowe i przestrzeń

Zrównoważony rozwój

Rozwój miejski i regionalny w Niemczech i USA

Procesy transformacji w Europie Środkowo-Wschodniej

Ekologia miejska

 

Strona internetowa

Gimnazjum w Getyndze
Alexander-von-Humboldt-Gymnasium w Berlinie
Uniwersytet w Münster

Przedmiot badań

Kultura pamięci historycznej
Badania empiryczne w zakresie edukacji historycznej
Badania w zakresie nauczania i dydaktyki historii  
Badania podręcznikowe
Badania nad zabytkami

Strona internetowa

Strona polska
Liceum Piotra Skargi w Szamotułach
Uniwersytet Mikołaja Kopernika, Toruń
Mazowieckie Samorządowe Centrum Doskonalenia Nauczycieli
I Społeczne Liceum Ogólnokształcące im. Unii Europejskiej w Zamościu
Centrum Badań Historycznych Polskiej Akademii Nauk w Berlinie
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, Poznań
Niemiecki Instytut Historyczny w Warszawie

Zofia Wóycicka, historyczka, kuratorka muzealna, studiowała w Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych Uniwersytetu Warszawskiego (1995-2001). W 2001 r. obroniła w Instytucie Historycznym UW pracę magisterską pod tytułem „Od Weepers do Wieprza. Dzieje pewnej wioski byłego województwa olsztyńskiego w latach 1945-1956“. W latach 1999-2000 oraz 2002-2003 Zofia Wóycicka studiowała na Uniwersytecie im. Friedricha Schillera w Jenie. Ukończyła studia doktoranckie w Szkole Nauk Społecznych Instytutu Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk (2001-2006). Równocześnie uczestniczyła w międzynarodowym projekcie badawczym Obrachunek z dyktaturą oraz budowanie tożsamości narodowej na obrzeżach Europy: Kultura historyczna w Polsce i w Hiszpanii w perspektywie porównawczej realizowanym w Geisteswissenschaftliches Zentrum für Geschichte und Kultur Ostmitteleuropas w Lipsku (2002-2005). W 2007 r. obroniła powstałą w ramach tego projektu pracę doktorską na temat polskich sporów wokół pamięci i upamiętnienia nazistowskich obozów koncentracyjnych i zagłady w latach 1944-1950. Po obronie doktoratu Wóycicka pracowała w Centrum Edukacyjnym Muzeum Historii Żydów Polskich (2007-2011), a następnie jako kuratorka w Domu Historii Europejskiej w Brukseli (2011-2015). W latach 2010-2011 była też adiunktem w Instytucie Historycznym UW. W latach 2015-2019 pracowała w Centrum Badań Historycznych Polskiej Akademii Nauk w Berlinie, gdzie koordynowała jeden z modułów badawczych w ramach projektu HORYZONT2020 Unsettling Remembering and Social Cohesion in Transnational Europe (UNREST). Jest laureatką Nagrody Historycznej „Polityki” za książkę Przerwana żałoba. Polskie spory wokół pamięci nazistowskich obozów koncentracyjnych i zagłady, 1944-1950.

 

Strona internetowa

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Profesorka oraz Dziekan ds. kształcenia i studiów niestacjonarnych w wydziale Nauk Geograficznych i Geologicznych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jej główne obszary zainteresowań to geografia turystyki, turystyka dostępna, turystyka zrównoważona oraz planowanie turystyczne w skali lokalnej i regionalnej. Na UAM naucza planowania turystycznego, obsługi turystów z niepełnosprawnością i zarządzania potencjałem ludzkim. Oprócz tego prowadzi seminaria magisterskie i doktoranckie oraz tutoring.

Publikacje naukowe:

Filimonau V., Mika M., Kubal-Czerwińska M., Zajadacz A., Durydiwka M., 2022, Religious values and family upbringing as antecedents of food waste avoidance. Global Environmental Change, 2022, Volume 75, 2022, 102547, ISSN 0959-3780, https://doi.org/10.1016/j.gloenvcha.2022.102547. (https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0959378022000851

Zajadacz, A., Minkwitz, A., 2020, Using social media data to plan for tourism_Quaestiones Geographicae_, 2020, 39(3), pp. 125–138https://pressto.amu.edu.pl/index.php/qg/article/view/27842/25271

Filimonau, V., Matute, J., Durydiwka, M., Faracik R., Mika, M., Zajadacz, A., 2018, The determinants of more responsible restaurant food choice in Poland. Journal of Sustainable Tourism, 2018, 26(8), pp. 1398–1416https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/09669582.2018.1456542

Zajadacz, A., Szmal, P., 2017, Accessible tourism for Deaf people in Poland: The SITur and SITex programs as proposals for accessible urban information. Lecture Notes in Computer Science (including subseries Lecture Notes in Artificial Intelligence and Lecture Notes in Bioinformatics), 2017, 10279 LNCS, pp. 348–359https://link.springer.com/chapter/10.1007%2F978-3-319-58700-4_29

Zajadacz, A., 2015, Evolution of models of disability as a basis for further policy changes in accessible tourism. Journal of Tourism Futures, 2015, 1(3), pp. 189–202https://www.emerald.com/insight/content/doi/10.1108/JTF-04-2015-0015/full/html

Strona internetowa

Członkowie honorowi Prezydium
Strona niemiecka
Uniwersytet Marcina Lutra, Halle-Wittenberga

Urodzony w 1950 r., studiował historię i slawistykę we Frankfurcie nad Menem, gdzie w 1974 r. zdał pierwszy egzamin państwowy na nauczyciela w gimnazjum, a w 1977 r. uzyskał doktorat z historii Europy Wschodniej. W latach 1974-1990 był asystentem na uniwersytetach we Frankfurcie nad Menem i Gießen oraz współpracownikiem naukowym Komisji Historycznej w Berlinie. W latach 1990-1992 pracownik naukowy Niemieckiej Wspólnoty Badawczej i stypendysta habilitacyjny stypendium im. Immanuela Kanta. W latach 1992-1996 profesor historii Europy Środkowo-Wschodniej w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji. W roku 1993 habilitacja w zakresie historii nowożytnej i wschodnioeuropejskiej na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Od 1996 r. profesor historii Europy Wschodniej na Uniwersytecie Marcina Lutra. Jest współredaktorem czasopism "Jahrbücher für Geschichte Osteuropas", "Berliner Jahrbuch für Osteuropäische Geschichte", a także "Zeitschrift für Ostmitteleuropa-Forschung" oraz członkiem prezydium Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej Historyków. Dziedziny pracy: Historia polityczna i konstytucyjna Rosji i Polski od XVI do XIX wieku, wschodnioniemiecka historia regionalna i historia stosunków polsko-niemieckich, porównawcza historia społeczna Europy Środkowo-Wschodniej w czasach nowożytnych.

 

Strona internetowa

Strona polska
Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu
Polska Akademia Nauk w Warszawie
Byli członkowie
Byli przewodniczący komisji
Uniwersytet Warszawski

Profesor w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, współdyrektor Kolegium im. Imre Kertésza na Uniwersytecie w Jenie. Od 1979 r. pracownik naukowy Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego: 1984 doktorat, 1991 habilitacja. 1991-1992 dyrektor Biura Stosunków Międzyparlamentarnych, 1992-1994 dyrektor generalny w Kancelarii Sejmu. 1997-2007 Współprzewodniczący Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej. 1999-2002 prorektor Uniwersytetu Warszawskiego. Redaktor naczelny Polskich Dokumentów Dyplomatycznych, wydanych przez Polski Instytut Spraw Międzynarodowych. Przewodniczący Naukowej Rady Doradczej powstającego Domu Historii Europejskiej w Brukseli. Główne zainteresowania badawcze i istotne publikacje dotyczą historii Polski w XX wieku, m.in. Powstania Warszawskiego czy niemieckiej polityki okupacyjnej w Generalnej Guberni.

 

Strona internetowa

(*1928 Konin; † 2003)

Studia historyczne, doktorat (1959) i profesura (1968) na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Prodziekan (1963–1964), a następnie dziekan (1964–1966) Wydziału Filozoficzno-Historycznego. Zastępca dyrektora Instytutu Historii w Poznaniu (1969–1971). Od 1971 r. prorektor Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR w Warszawie. W latach 1978–1991 dyrektor Instytutu Zachodniego w Poznaniu. Polski przewodniczący Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej (1984–1990). 

(*1912 Berlin; † 1974)

Studia w Berlinie, doktorat (1935) z etnologii. Profesor Wyższej Szkoły im. Immanuela Kanta w Brunszwiku (od 1946 r.). Założyciel (1951) i dyrektor Międzynarodowego Instytutu Badań nad Podręcznikami Szkolnymi w Brunszwiku. Od 1964 r. przewodniczący Niemieckiego Komitetu ds. UNESCO. Inicjator wielu komisji podręcznikowych i rozmów na temat podręczników szkolnych. Współtwórca Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

(*1920 Ostrów Wielkopolski; † 2017)

Podczas drugiej wojny światowej robotnik przymusowy i więzień obozu koncentracyjnego w Mauthausen. Po wojnie studia socjologiczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Profesor socjologii Uniwersytetu Poznańskiego (od 1966 r.) oraz Uniwersytetu Warszawskiego (od 1972 r.). W latach 1966–1973 dyrektor Instytutu Zachodniego w Poznaniu. Sekretarz Wydziału Nauk Społecznych PAN (1972–1983), członek prezydium (1972–1989) i wiceprezes PAN (1984–1989). Członek prezydium Polskiego Komitetu ds. UNESCO. Przewodniczący Polskiego Towarzystwa Socjologicznego (1969–1979). Polski przewodniczący Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej (1972–1984). 

(*1926 Pilkallen; † 1987)

Studia i doktorat (na temat historii powstania państwa pruskiego) w Getyndze. Od 1964 r. profesor kształcenia obywatelskiego i historii nowożytnej w Wyższej Szkole Pedagogicznej we Flensburgu. Wiceprzewodniczący Niemieckiego Komitetu ds. UNESCO. W latach 1974–1978 niemiecki przewodniczący Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

Uniwersytet Marcina Lutra, Halle-Wittenberga

Urodzony w 1950 r., studiował historię i slawistykę we Frankfurcie nad Menem, gdzie w 1974 r. zdał pierwszy egzamin państwowy na nauczyciela w gimnazjum, a w 1977 r. uzyskał doktorat z historii Europy Wschodniej. W latach 1974-1990 był asystentem na uniwersytetach we Frankfurcie nad Menem i Gießen oraz współpracownikiem naukowym Komisji Historycznej w Berlinie. W latach 1990-1992 pracownik naukowy Niemieckiej Wspólnoty Badawczej i stypendysta habilitacyjny stypendium im. Immanuela Kanta. W latach 1992-1996 profesor historii Europy Środkowo-Wschodniej w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji. W roku 1993 habilitacja w zakresie historii nowożytnej i wschodnioeuropejskiej na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Od 1996 r. profesor historii Europy Wschodniej na Uniwersytecie Marcina Lutra. Jest współredaktorem czasopism "Jahrbücher für Geschichte Osteuropas", "Berliner Jahrbuch für Osteuropäische Geschichte", a także "Zeitschrift für Ostmitteleuropa-Forschung" oraz członkiem prezydium Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej Historyków. Dziedziny pracy: Historia polityczna i konstytucyjna Rosji i Polski od XVI do XIX wieku, wschodnioniemiecka historia regionalna i historia stosunków polsko-niemieckich, porównawcza historia społeczna Europy Środkowo-Wschodniej w czasach nowożytnych.

 

Strona internetowa

(*1927 Kałuszyn; † 2016)

Studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1966 r. profesor w Instytucie Historii PAN. W latach 1990–1997 polski przewodniczący Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej. 

Polska Akademia Nauk w Warszawie

(*1931 Berlin)

Matura w Berlinie (1949), następnie studia w zakresie historii, slawistyki, germanistyki i filozofii na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie oraz na uniwersytetach w Münster i Uppsali. Doktorat w Münster na temat stosunków szwedzko-rosyjskich w drugiej połowie XVII w. W latach 1966–1984 profesor uniwersytetów we Frankfurcie nad Menem i Gießen. Od 1984 r. profesor historii Europy Wschodniej na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. W latach 1987–2000 niemiecki przewodniczący Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

Byli członkowie Prezydium

( *1927; † 1997)

Doktorat na temat stanów bamberskiego księstwa biskupiego (1954). Profesor socjologii w Wyższej Szkole Pedagogicznej Dolnej Saksonii (1968–1978). Do 1995 r. profesor politechniki w Brunszwiku; od 1981 do 1983 r. prorektor tej uczelni. W latach 1977–1978 p.o. dyrektora Instytutu im. Georga Eckerta.

(*1903 Brody; † 1982)

Studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Lwowskiego (1922–1927). Doktorat (1964) na Uniwersytecie Łódzkim na podstawie rozprawy o kształtowaniu się granic politycznych oraz integracji i dezintegracji państw w latach 1900–1962. Od 1968 r. profesor Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1964–1972 kierownik Katedry Geografii Regionalnej. Jeden z głównych specjalistów w zakresie geografii we Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

(1934-2023)

Studia na Akademii Pedagogicznej w Akwizgranie, przygotowujące do zawodu nauczyciela w szkołach podstawowych. Pracownik pedagogiczny Instytutu Dydaktyki Historii Uniwersytetu im. Justusa Liebiga w Gießen (1966). W latach 1966–1973 studia w zakresie historii, filozofii i literaturoznawstwa romańskiego na Uniwersytecie im. Justusa Liebiga w Gießen. Doktorat na temat pojęcia społeczeństwa w osiemnastowiecznej publicystyce niemieckiej poświęconej zagadnieniom ustroju i prawa państwowego Rzeszy (1974). Asystentka w III Katedrze Historii Nowożytnej na uniwersytecie w Bochum. Habilitacja na temat dziejów nauk historycznych w dziewiętnastowiecznej Francji (1983). Od 1986 r. profesor teorii i dydaktyki historii na Uniwersytecie Katolickim w Eichstätt. W latach 1992–2000 dyrektor Instytutu im. Georga Eckerta w Brunszwiku.

Wiadomość o śmierci

Uniwersytet Warszawski

Profesor w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, współdyrektor Kolegium im. Imre Kertésza na Uniwersytecie w Jenie. Od 1979 r. pracownik naukowy Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego: 1984 doktorat, 1991 habilitacja. 1991-1992 dyrektor Biura Stosunków Międzyparlamentarnych, 1992-1994 dyrektor generalny w Kancelarii Sejmu. 1997-2007 Współprzewodniczący Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej. 1999-2002 prorektor Uniwersytetu Warszawskiego. Redaktor naczelny Polskich Dokumentów Dyplomatycznych, wydanych przez Polski Instytut Spraw Międzynarodowych. Przewodniczący Naukowej Rady Doradczej powstającego Domu Historii Europejskiej w Brukseli. Główne zainteresowania badawcze i istotne publikacje dotyczą historii Polski w XX wieku, m.in. Powstania Warszawskiego czy niemieckiej polityki okupacyjnej w Generalnej Guberni.

 

Strona internetowa

(*1937 Gnojau, † 2011).

W latach 1974–2002 profesor geografii gospodarczej i planowania przestrzennego na Uniwersytecie Filipa w Marburgu. Członek Rady Naukowo-Badawczej im. Johanna Gottfrieda Herdera. Długoletni pracownik sekcji geograficznej Komisji Podręcznikowej.

(*1929, † 1995)

Habilitacja na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (1971). Kierownik Zakładu Hydrografii w Instytucie Geografii i Gospodarki Przestrzennej UJ. W latach 80. Przewodnicząca Komisji Hydrograficznej Polskiego Towarzystwa Geograficznego.

Pracownik Instytutu Leibniza ds. mediów edukacyjnych im. Georga Eckerta. Specjalistka w zakresie geografii (głównie regionów pozaeuropejskich), a zwłaszcza metod międzynarodowej analizy porównawczej podręczników szkolnych.

(*1935 Freudenthal; † 2001)

Studia w zakresie germanistyki, historii, anglistyki i slawistyki na uniwersytetach w Marburgu, Wiedniu, Bristolu i Tybindze. Pierwszy egzamin państwowy w Tybindze (1959). Dyplom (Master of Arts) Uniwersytetu Kalifornijskiego. Doktorat na temat Słowacji i polityki wschodniej Adolfa Hitlera (1963). Asystent w Instytucie Historii i Krajoznawstwa Europy Wschodniej na uniwersytecie w Tybindze. Od 1972 r. kierownik Katedry Historii Europy Wschodniej na Uniwersytecie Kraju Saary.

(* 1952 Oldenburg)

Studia w zakresie historii, slawistyki, nauk politycznych i pedagogiki na uniwersytecie w Hamburgu. Pracownik naukowy Zakładu Nowożytnej i Najnowszej Historii Europy Wschodniej w Instytucie Nauk Historycznych uniwersytetu w Hamburgu. Referent naukowy w Instytucie Południowo-Wschodnim w Monachium. Od 1994 r. profesor historii Europy Wschodniej i Południowo-Wschodniej na uniwersytecie w Lipsku. W latach 2000–2005 dyrektor Instytutu Leibniza ds. mediów edukacyjnych im. Georga Eckerta w Brunszwiku.

(*1925 Berlin)

Studia w zakresie historii, slawistyki i międzynarodowych stosunków gospodarczych w Heidelbergu i Getyndze. Wykładowca Szkoły Dowodzenia Bundeswehry w Koblencji (1956–1961). W latach 1961–1964 dyrektor Instytutu Badawczego Niemieckiego Towarzystwa Polityki Zagranicznej w Bonn. Od 1969 r. profesor zwyczajny nauk politycznych, historii najnowszej i stosunków międzynarodowych na uniwersytecie w Bonn. Przewodniczący Niemieckiego Towarzystwa Badań nad Pokojem i Konfliktami (1981). Do 2002 r. członek zarządu Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej.

(*1925 Dortmund, † 2012)

Studia w zakresie historii, germanistyki, filozofii i geografii w Kilonii i Münster. Doktorat na Westfalskim Uniwersytecie Wilhelma w Münster (1956), habilitacja na uniwersytecie w Bochum (1971). Od 1966 r. profesor Wyższej Szkoły Pedagogicznej Westfalen-Lippe w Münster. W latach 1978–1984 dyrektor Instytutu Leibniza ds. mediów edukacyjnych im. Georga Eckerta. Profesor historii nowożytnej i dydaktyki historii na uniwersytecie w Münster (1982–1990).

(*1927 Adamowice)

Studia na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Wrocławskim (1949–1954). Od 1955 r. pracownik naukowy Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Doktorat (1960) i habilitacja z geografii (1968) tamże. Profesor zwyczajny od 1990 r.

(*1931 Chodzież)

Do 1955 r. studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Długoletni pracownik naukowy Instytutu Zachodniego w Poznaniu. W latach 1984–1991 polski sekretarz Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

(*1928 Jazłowieckia; † 2008)

Pracownik naukowy, w latach 1977–1984 prodziekan Wydziału Geografii i Studiów Regionalnych Uniwersytetu Warszawskiego. Dyrektor Instytutu Geografii Społecznej, Ekonomicznej i Regionalnej oraz kierownik Zakładu Geografii Ekonomicznej na Uniwersytecie Warszawskim.

(*1916 Nowa Huta k. Kartuz; † 2010)

Studia historyczne na Uniwersytecie Poznańskim oraz uniwersytecie w Lundzie, doktorat (1944) na działającym w konspiracji Uniwersytecie Ziem Zachodnich, habilitacja (1946) w Poznaniu. Od 1950 r. profesor historii Uniwersytetu Poznańskiego. Członek (od 1953 r.), następnie wiceprezes PAN (1984–1986). Prezes Polskiej Akademii Umiejętności (1989–1994). W latach 1962–1965 rektor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Dyrektor Instytutu Zachodniego (1958–1961).

(*1910 Insterburg; † 1993)

Studia w zakresie historii i slawistyki, doktorat (1935) oraz habilitacja (1940) na Uniwersytecie im. Fryderyka Wilhelma w Berlinie. Docent Uniwersytetu Rzeszy w Poznaniu (1941). Profesor nadzwyczajny w Münster (1947). Od 1956 r. profesor zwyczajny historii Europy Wschodniej oraz dyrektor Instytutu Badań nad Rolnictwem Kontynentalnym i Gospodarką Kontynentalną na Uniwersytecie im. Justusa Liebiga w Gießen.

(*1913 Oldenburg, † 1996)

Oberstudienrat w Oldenburgu. Po drugiej wojnie światowej jeden z pionierów polsko-niemieckiego dialogu na temat podręczników szkolnych. W 1956 r. opublikował tzw. 47 tez.

Uniwersytet Marcina Lutra, Halle-Wittenberga

Urodzony w 1950 r., studiował historię i slawistykę we Frankfurcie nad Menem, gdzie w 1974 r. zdał pierwszy egzamin państwowy na nauczyciela w gimnazjum, a w 1977 r. uzyskał doktorat z historii Europy Wschodniej. W latach 1974-1990 był asystentem na uniwersytetach we Frankfurcie nad Menem i Gießen oraz współpracownikiem naukowym Komisji Historycznej w Berlinie. W latach 1990-1992 pracownik naukowy Niemieckiej Wspólnoty Badawczej i stypendysta habilitacyjny stypendium im. Immanuela Kanta. W latach 1992-1996 profesor historii Europy Środkowo-Wschodniej w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji. W roku 1993 habilitacja w zakresie historii nowożytnej i wschodnioeuropejskiej na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Od 1996 r. profesor historii Europy Wschodniej na Uniwersytecie Marcina Lutra. Jest współredaktorem czasopism "Jahrbücher für Geschichte Osteuropas", "Berliner Jahrbuch für Osteuropäische Geschichte", a także "Zeitschrift für Ostmitteleuropa-Forschung" oraz członkiem prezydium Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej Historyków. Dziedziny pracy: Historia polityczna i konstytucyjna Rosji i Polski od XVI do XIX wieku, wschodnioniemiecka historia regionalna i historia stosunków polsko-niemieckich, porównawcza historia społeczna Europy Środkowo-Wschodniej w czasach nowożytnych.

 

Strona internetowa

(*1950 Chełm Śląski)

Studia na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Prefekt Seminarium Duchownego w Katowicach (1982–1985). Dyrektor Muzeum i Archiwum Diecezjalnego w Katowicach (1983–1989). Doktorat z historii Kościoła w Warszawie (1988). Habilitacja na Wydziale Nauk Historycznych i Pedagogicznych Uniwersytetu Wrocławskiego (1992). Od 1996 r. kierownik Katedry Historii Powszechnej Europy Środkowo-Wschodniej. W latach 1995–1999 prodziekan Wydziału Kościelnych Nauk Historycznych i Społecznych Akademii Teologii Katolickiej, od 1996 r. profesor nadzwyczajny tamże. Profesor zwyczajny od 2000 r. Obecnie (od 2001 r.) kierownik Zakładu Teologii Patrystycznej i Historii Kościoła na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach.

(*1937 Podlejki)

Studia germanistyczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 1977 r. profesor tamże. Stypendysta Fundacji im. Alexandra von Humboldta (1976–1977; 1980). Rektor Wyższej Szkoły Języków Obcych im. Samuela Bogumiła Lindego w Poznaniu.

(*1931 Radom)

Matura we Wrocławiu (1950), następnie studia na uniwersytecie w Leningradzie. Doktorat na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego (1960). W latach 1966– 1971 docent historii i nauk politycznych. Habilitacja we Wrocławiu (1964). Od 1971 r. profesor nauk politycznych, od 1977 r. kierownik katedry na uniwersytecie we Wrocławiu. Rektor Uniwersytetu Wrocławskiego (1971–1975) oraz Akademii Nauk Społecznych przy KC PZPR (1984–1986). Minister spraw zagranicznych PRL (1985–1988).

(*1956 Szczecin)

Studia w zakresie historii, archiwistyki, polonistyki i filologii klasycznej w Poznaniu (1976–1979). Wykładowca uniwersytetu w Getyndze (1988–1989). Habilitacja w 1991 r. na uniwersytecie w Poznaniu na podstawie rozprawy poświęconej kolonizacji wiejskiej Pomorza Zachodniego w średniowieczu. Profesor wizytujący na uniwersytetach w Moguncji i Halle. Dyrektor Wydawnictwa PTPN w Poznaniu (1992–2005). Profesor historii porównawczej Europy na Uniwersytecie Szczecińskim. W latach 2000–2006 zastępca przewodniczącego Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

(*1942)

Doktorat na uniwersytecie w Getyndze. W latach 1970–1976 nauczyciel języka niemieckiego w gimnazjum Cours Blaise Pascal oraz wykładowca niemcoznawstwa na uniwersytecie w Caen. Pracownik naukowy Instytutu im. Georga Eckerta (1976–2004). Pracownik naukowy Niemieckiego Instytutu Historycznego w Paryżu (1983–1987). Profesor wizytujący na Uniwersytecie im. Paula Valéryʼego w Montpellier (1999; 2001–2002). Uczestnik projektu „Niemiecko-Francuski Podręcznik do Nauczania Historii”.

(*1916 Kamillenthal; † 1990)

Studia w zakresie historii, geografii i slawistyki na uniwersytetach w Jenie, Monachium, Królewcu i Wrocławiu. Doktorat (1939) we Wrocławiu na podstawie rozprawy na temat Brandenburgii-Prus i protestantów w Polsce w latach 1640–1740. Pracownik Instytutu Europy Wschodniej we Wrocławiu. Do 1952 r. asystent w Instytucie Historii uniwersytetu w Hamburgu. W latach 1952–1957 referent w Instytucie im. Herdera w Marburgu. Przewodniczący Rady Naukowo-Badawczej im. Johanna Gottfrieda Herdera (1984–1990). Od 1957 r. profesor historii Europy Wschodniej na uniwersytecie w Moguncji.

(*1948 Ciechanów)

Od 1977 r. referent ds. niemieckich w Departamencie Współpracy Międzynarodowej Ministerstwa Oświaty i Wychowania. W latach 1991–1995 konsul generalny RP w Hamburgu. Pracownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

(*1932 Trieglaff; † 2015)

Studia w zakresie historii, teologii ewangelickiej i romanistyki na uniwersytetach w Tybindze, Paryżu i Getyndze. Doktorat (1958) i habilitacja (1967) w Getyndze. Od 1968 r. profesor zwyczajny w Instytucie Historii Średniowiecznej i Nowożytnej Uniwersytetu im. Georga Augusta w Getyndze. Dziekan Wydziału Filozoficznego w Getyndze (1974/1975). Kierownik katedry w Paryżu (1989–1992). Prezes zarządu Instytutu Niemiecko-Francuskiego w Ludwigsburgu (1985–1994). Przewodniczący zarządu Fundacji Genshagen (1994–2007). W latach 1999–2003 pełnomocnik rządu federalnego ds. współpracy niemiecko-francuskiej.

Polska Akademia Nauk w Warszawie

(*1931 Poznań)

Doktorat (1959) i profesura (1973) na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Kierownik Zakładu Historii Kultury (1972–1978), następnie Zakładu Historii Polski XIX i XX Wieku tej uczelni. W latach 1973–1978 dyrektor Instytutu Zachodniego w Poznaniu. Od 2001 r. profesor w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu.

(† 2010)

Doktorat z historii. Wieloletni pracownik Ministerstwa Edukacji, specjalizujący się w dziedzinie doskonalenia nauczycieli. Autor podręczników do historii. Członek Komisji Dydaktycznej Polskiego Towarzystwa Historycznego. Sekretarz różnych dwustronnych komisji podręcznikowych, m.in. Polsko-Litewskiej, Polsko-Ukraińskiej oraz Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

(*1925 Nowogródek; † 2006)

Więźniarka obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Po wojnie studia i doktorat w zakresie historii. Od 1975 r. profesor historii Uniwersytetu Warszawskiego.

(*1927 Poznań; † 2006)

Studia i doktorat (1951) na Uniwersytecie Poznańskim. Asystent tamże (1949–1955). Adiunkt (1955–1965) oraz docent (1965–1969) na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu; habilitacja tamże w 1966 r. W latach 1969–1972 na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Docent (1969–1972), następnie profesor (od 1972 r.) Uniwersytetu Warszawskiego. Zastępca sekretarza Wydziału Nauk Społecznych PAN (od 1972 r.). Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych (1981–1992). Od 1972 r. zastępca polskiego przewodniczącego Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

(*1925 Berlin; † 2000)

W latach 1962–1990 profesor geografii ze szczególnym uwzględnieniem Europy Wschodniej na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Kierownik Zakładu Krajoznawstwa w Instytucie Europy Wschodniej Wolnego Uniwersytetu w Berlinie. Długoletni pracownik sekcji geograficznej Komisji Podręcznikowej.

(*1920 Szembruczek; † 1981)

Studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1949 r. pracownik Uniwersytetu Wrocławskiego. Doktorat z historii w 1950 r. Docent, następnie (od 1962 r.) profesor Uniwersytetu Wrocławskiego. Dziekan Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Wrocławskiego (1965–1966). W latach 1970–1972 dziekan Wydziału Humanistycznego i dyrektor Instytutu Historii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.