Strona internetowa

Urodzony w 1950 r., studiował historię i slawistykę we Frankfurcie nad Menem, gdzie w 1974 r. zdał pierwszy egzamin państwowy na nauczyciela w gimnazjum, a w 1977 r. uzyskał doktorat z historii Europy Wschodniej. W latach 1974-1990 był asystentem na uniwersytetach we Frankfurcie nad Menem i Gießen oraz współpracownikiem naukowym Komisji Historycznej w Berlinie. W latach 1990-1992 pracownik naukowy Niemieckiej Wspólnoty Badawczej i stypendysta habilitacyjny stypendium im. Immanuela Kanta. W latach 1992-1996 profesor historii Europy Środkowo-Wschodniej w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji. W roku 1993 habilitacja w zakresie historii nowożytnej i wschodnioeuropejskiej na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Od 1996 r. profesor historii Europy Wschodniej na Uniwersytecie Marcina Lutra. Jest współredaktorem czasopism "Jahrbücher für Geschichte Osteuropas", "Berliner Jahrbuch für Osteuropäische Geschichte", a także "Zeitschrift für Ostmitteleuropa-Forschung" oraz członkiem prezydium Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej Historyków. Dziedziny pracy: Historia polityczna i konstytucyjna Rosji i Polski od XVI do XIX wieku, wschodnioniemiecka historia regionalna i historia stosunków polsko-niemieckich, porównawcza historia społeczna Europy Środkowo-Wschodniej w czasach nowożytnych.

Strona internetowa

Strona internetowa

Strona internetowa

Profesor w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, współdyrektor Kolegium im. Imre Kertésza na Uniwersytecie w Jenie. Od 1979 r. pracownik naukowy Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego: 1984 doktorat, 1991 habilitacja. 1991-1992 dyrektor Biura Stosunków Międzyparlamentarnych, 1992-1994 dyrektor generalny w Kancelarii Sejmu. 1997-2007 Współprzewodniczący Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej. 1999-2002 prorektor Uniwersytetu Warszawskiego. Redaktor naczelny Polskich Dokumentów Dyplomatycznych, wydanych przez Polski Instytut Spraw Międzynarodowych. Przewodniczący Naukowej Rady Doradczej powstającego Domu Historii Europejskiej w Brukseli. Główne zainteresowania badawcze i istotne publikacje dotyczą historii Polski w XX wieku, m.in. Powstania Warszawskiego czy niemieckiej polityki okupacyjnej w Generalnej Guberni.

Strona internetowa

(*1912 Berlin; † 1974)

Studia w Berlinie, doktorat (1935) z etnologii. Profesor Wyższej Szkoły im. Immanuela Kanta w Brunszwiku (od 1946 r.). Założyciel (1951) i dyrektor Międzynarodowego Instytutu Badań nad Podręcznikami Szkolnymi w Brunszwiku. Od 1964 r. przewodniczący Niemieckiego Komitetu ds. UNESCO. Inicjator wielu komisji podręcznikowych i rozmów na temat podręczników szkolnych. Współtwórca Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

(*1926 Pilkallen; † 1987)

Studia i doktorat (na temat historii powstania państwa pruskiego) w Getyndze. Od 1964 r. profesor kształcenia obywatelskiego i historii nowożytnej w Wyższej Szkole Pedagogicznej we Flensburgu. Wiceprzewodniczący Niemieckiego Komitetu ds. UNESCO. W latach 1974–1978 niemiecki przewodniczący Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

Urodzony w 1950 r., studiował historię i slawistykę we Frankfurcie nad Menem, gdzie w 1974 r. zdał pierwszy egzamin państwowy na nauczyciela w gimnazjum, a w 1977 r. uzyskał doktorat z historii Europy Wschodniej. W latach 1974-1990 był asystentem na uniwersytetach we Frankfurcie nad Menem i Gießen oraz współpracownikiem naukowym Komisji Historycznej w Berlinie. W latach 1990-1992 pracownik naukowy Niemieckiej Wspólnoty Badawczej i stypendysta habilitacyjny stypendium im. Immanuela Kanta. W latach 1992-1996 profesor historii Europy Środkowo-Wschodniej w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji. W roku 1993 habilitacja w zakresie historii nowożytnej i wschodnioeuropejskiej na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Od 1996 r. profesor historii Europy Wschodniej na Uniwersytecie Marcina Lutra. Jest współredaktorem czasopism "Jahrbücher für Geschichte Osteuropas", "Berliner Jahrbuch für Osteuropäische Geschichte", a także "Zeitschrift für Ostmitteleuropa-Forschung" oraz członkiem prezydium Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej Historyków. Dziedziny pracy: Historia polityczna i konstytucyjna Rosji i Polski od XVI do XIX wieku, wschodnioniemiecka historia regionalna i historia stosunków polsko-niemieckich, porównawcza historia społeczna Europy Środkowo-Wschodniej w czasach nowożytnych.

Strona internetowa

Strona internetowa

( *1927; † 1997)

Doktorat na temat stanów bamberskiego księstwa biskupiego (1954). Profesor socjologii w Wyższej Szkole Pedagogicznej Dolnej Saksonii (1968–1978). Do 1995 r. profesor politechniki w Brunszwiku; od 1981 do 1983 r. prorektor tej uczelni. W latach 1977–1978 p.o. dyrektora Instytutu im. Georga Eckerta.

(*1903 Brody; † 1982)

Studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Lwowskiego (1922–1927). Doktorat (1964) na Uniwersytecie Łódzkim na podstawie rozprawy o kształtowaniu się granic politycznych oraz integracji i dezintegracji państw w latach 1900–1962. Od 1968 r. profesor Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1964–1972 kierownik Katedry Geografii Regionalnej. Jeden z głównych specjalistów w zakresie geografii we Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

(1934-2023)

Studia na Akademii Pedagogicznej w Akwizgranie, przygotowujące do zawodu nauczyciela w szkołach podstawowych. Pracownik pedagogiczny Instytutu Dydaktyki Historii Uniwersytetu im. Justusa Liebiga w Gießen (1966). W latach 1966–1973 studia w zakresie historii, filozofii i literaturoznawstwa romańskiego na Uniwersytecie im. Justusa Liebiga w Gießen. Doktorat na temat pojęcia społeczeństwa w osiemnastowiecznej publicystyce niemieckiej poświęconej zagadnieniom ustroju i prawa państwowego Rzeszy (1974). Asystentka w III Katedrze Historii Nowożytnej na uniwersytecie w Bochum. Habilitacja na temat dziejów nauk historycznych w dziewiętnastowiecznej Francji (1983). Od 1986 r. profesor teorii i dydaktyki historii na Uniwersytecie Katolickim w Eichstätt. W latach 1992–2000 dyrektor Instytutu im. Georga Eckerta w Brunszwiku.

Wiadomość o śmierci

Profesor w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, współdyrektor Kolegium im. Imre Kertésza na Uniwersytecie w Jenie. Od 1979 r. pracownik naukowy Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego: 1984 doktorat, 1991 habilitacja. 1991-1992 dyrektor Biura Stosunków Międzyparlamentarnych, 1992-1994 dyrektor generalny w Kancelarii Sejmu. 1997-2007 Współprzewodniczący Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej. 1999-2002 prorektor Uniwersytetu Warszawskiego. Redaktor naczelny Polskich Dokumentów Dyplomatycznych, wydanych przez Polski Instytut Spraw Międzynarodowych. Przewodniczący Naukowej Rady Doradczej powstającego Domu Historii Europejskiej w Brukseli. Główne zainteresowania badawcze i istotne publikacje dotyczą historii Polski w XX wieku, m.in. Powstania Warszawskiego czy niemieckiej polityki okupacyjnej w Generalnej Guberni.

Strona internetowa

(*1937 Gnojau, † 2011).

W latach 1974–2002 profesor geografii gospodarczej i planowania przestrzennego na Uniwersytecie Filipa w Marburgu. Członek Rady Naukowo-Badawczej im. Johanna Gottfrieda Herdera. Długoletni pracownik sekcji geograficznej Komisji Podręcznikowej.

Strona internetowa

(*1929, † 1995)

Habilitacja na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (1971). Kierownik Zakładu Hydrografii w Instytucie Geografii i Gospodarki Przestrzennej UJ. W latach 80. Przewodnicząca Komisji Hydrograficznej Polskiego Towarzystwa Geograficznego.

(*1935 Freudenthal; † 2001)

Studia w zakresie germanistyki, historii, anglistyki i slawistyki na uniwersytetach w Marburgu, Wiedniu, Bristolu i Tybindze. Pierwszy egzamin państwowy w Tybindze (1959). Dyplom (Master of Arts) Uniwersytetu Kalifornijskiego. Doktorat na temat Słowacji i polityki wschodniej Adolfa Hitlera (1963). Asystent w Instytucie Historii i Krajoznawstwa Europy Wschodniej na uniwersytecie w Tybindze. Od 1972 r. kierownik Katedry Historii Europy Wschodniej na Uniwersytecie Kraju Saary.

(* 1952 Oldenburg)

Studia w zakresie historii, slawistyki, nauk politycznych i pedagogiki na uniwersytecie w Hamburgu. Pracownik naukowy Zakładu Nowożytnej i Najnowszej Historii Europy Wschodniej w Instytucie Nauk Historycznych uniwersytetu w Hamburgu. Referent naukowy w Instytucie Południowo-Wschodnim w Monachium. Od 1994 r. profesor historii Europy Wschodniej i Południowo-Wschodniej na uniwersytecie w Lipsku. W latach 2000–2005 dyrektor Instytutu Leibniza ds. mediów edukacyjnych im. Georga Eckerta w Brunszwiku.

(*1925 Berlin)

Studia w zakresie historii, slawistyki i międzynarodowych stosunków gospodarczych w Heidelbergu i Getyndze. Wykładowca Szkoły Dowodzenia Bundeswehry w Koblencji (1956–1961). W latach 1961–1964 dyrektor Instytutu Badawczego Niemieckiego Towarzystwa Polityki Zagranicznej w Bonn. Od 1969 r. profesor zwyczajny nauk politycznych, historii najnowszej i stosunków międzynarodowych na uniwersytecie w Bonn. Przewodniczący Niemieckiego Towarzystwa Badań nad Pokojem i Konfliktami (1981). Do 2002 r. członek zarządu Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej.

(*1925 Dortmund, † 2012)

Studia w zakresie historii, germanistyki, filozofii i geografii w Kilonii i Münster. Doktorat na Westfalskim Uniwersytecie Wilhelma w Münster (1956), habilitacja na uniwersytecie w Bochum (1971). Od 1966 r. profesor Wyższej Szkoły Pedagogicznej Westfalen-Lippe w Münster. W latach 1978–1984 dyrektor Instytutu Leibniza ds. mediów edukacyjnych im. Georga Eckerta. Profesor historii nowożytnej i dydaktyki historii na uniwersytecie w Münster (1982–1990).

(*1927 Adamowice)

Studia na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Wrocławskim (1949–1954). Od 1955 r. pracownik naukowy Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Doktorat (1960) i habilitacja z geografii (1968) tamże. Profesor zwyczajny od 1990 r.

(*1931 Chodzież)

Do 1955 r. studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Długoletni pracownik naukowy Instytutu Zachodniego w Poznaniu. W latach 1984–1991 polski sekretarz Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

(*1928 Jazłowieckia; † 2008)

Pracownik naukowy, w latach 1977–1984 prodziekan Wydziału Geografii i Studiów Regionalnych Uniwersytetu Warszawskiego. Dyrektor Instytutu Geografii Społecznej, Ekonomicznej i Regionalnej oraz kierownik Zakładu Geografii Ekonomicznej na Uniwersytecie Warszawskim.

Główne obszary pracy

Społeczne konstruktywistyczne badania krajobrazu

Społeczna akceptacja zmian krajobrazu, szczególnie w kontekście transformacji energetycznej, zwłaszcza energetyki wiatrowej i rozbudowy sieci energetycznej

Hybrydy terenów miejskich, w szczególności Los Angeles, San Diego i Baton Rouge

Podejście neopragmatyczne

Geografia regionalna

Szanse życiowe i przestrzeń

Zrównoważony rozwój

Rozwój miejski i regionalny w Niemczech i USA

Procesy transformacji w Europie Środkowo-Wschodniej

Ekologia miejska

Strona internetowa

(*1916 Nowa Huta k. Kartuz; † 2010)

Studia historyczne na Uniwersytecie Poznańskim oraz uniwersytecie w Lundzie, doktorat (1944) na działającym w konspiracji Uniwersytecie Ziem Zachodnich, habilitacja (1946) w Poznaniu. Od 1950 r. profesor historii Uniwersytetu Poznańskiego. Członek (od 1953 r.), następnie wiceprezes PAN (1984–1986). Prezes Polskiej Akademii Umiejętności (1989–1994). W latach 1962–1965 rektor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Dyrektor Instytutu Zachodniego (1958–1961).

(*1910 Insterburg; † 1993)

Studia w zakresie historii i slawistyki, doktorat (1935) oraz habilitacja (1940) na Uniwersytecie im. Fryderyka Wilhelma w Berlinie. Docent Uniwersytetu Rzeszy w Poznaniu (1941). Profesor nadzwyczajny w Münster (1947). Od 1956 r. profesor zwyczajny historii Europy Wschodniej oraz dyrektor Instytutu Badań nad Rolnictwem Kontynentalnym i Gospodarką Kontynentalną na Uniwersytecie im. Justusa Liebiga w Gießen.

(*1913 Oldenburg, † 1996)

Oberstudienrat w Oldenburgu. Po drugiej wojnie światowej jeden z pionierów polsko-niemieckiego dialogu na temat podręczników szkolnych. W 1956 r. opublikował tzw. 47 tez.

Urodzony w 1950 r., studiował historię i slawistykę we Frankfurcie nad Menem, gdzie w 1974 r. zdał pierwszy egzamin państwowy na nauczyciela w gimnazjum, a w 1977 r. uzyskał doktorat z historii Europy Wschodniej. W latach 1974-1990 był asystentem na uniwersytetach we Frankfurcie nad Menem i Gießen oraz współpracownikiem naukowym Komisji Historycznej w Berlinie. W latach 1990-1992 pracownik naukowy Niemieckiej Wspólnoty Badawczej i stypendysta habilitacyjny stypendium im. Immanuela Kanta. W latach 1992-1996 profesor historii Europy Środkowo-Wschodniej w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji. W roku 1993 habilitacja w zakresie historii nowożytnej i wschodnioeuropejskiej na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Od 1996 r. profesor historii Europy Wschodniej na Uniwersytecie Marcina Lutra. Jest współredaktorem czasopism "Jahrbücher für Geschichte Osteuropas", "Berliner Jahrbuch für Osteuropäische Geschichte", a także "Zeitschrift für Ostmitteleuropa-Forschung" oraz członkiem prezydium Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej Historyków. Dziedziny pracy: Historia polityczna i konstytucyjna Rosji i Polski od XVI do XIX wieku, wschodnioniemiecka historia regionalna i historia stosunków polsko-niemieckich, porównawcza historia społeczna Europy Środkowo-Wschodniej w czasach nowożytnych.

Strona internetowa

(*1950 Chełm Śląski)

Studia na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Prefekt Seminarium Duchownego w Katowicach (1982–1985). Dyrektor Muzeum i Archiwum Diecezjalnego w Katowicach (1983–1989). Doktorat z historii Kościoła w Warszawie (1988). Habilitacja na Wydziale Nauk Historycznych i Pedagogicznych Uniwersytetu Wrocławskiego (1992). Od 1996 r. kierownik Katedry Historii Powszechnej Europy Środkowo-Wschodniej. W latach 1995–1999 prodziekan Wydziału Kościelnych Nauk Historycznych i Społecznych Akademii Teologii Katolickiej, od 1996 r. profesor nadzwyczajny tamże. Profesor zwyczajny od 2000 r. Obecnie (od 2001 r.) kierownik Zakładu Teologii Patrystycznej i Historii Kościoła na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach.

(*1937 Podlejki)

Studia germanistyczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 1977 r. profesor tamże. Stypendysta Fundacji im. Alexandra von Humboldta (1976–1977; 1980). Rektor Wyższej Szkoły Języków Obcych im. Samuela Bogumiła Lindego w Poznaniu.

(*1931 Radom)

Matura we Wrocławiu (1950), następnie studia na uniwersytecie w Leningradzie. Doktorat na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego (1960). W latach 1966– 1971 docent historii i nauk politycznych. Habilitacja we Wrocławiu (1964). Od 1971 r. profesor nauk politycznych, od 1977 r. kierownik katedry na uniwersytecie we Wrocławiu. Rektor Uniwersytetu Wrocławskiego (1971–1975) oraz Akademii Nauk Społecznych przy KC PZPR (1984–1986). Minister spraw zagranicznych PRL (1985–1988).

(*1956 Szczecin)

Studia w zakresie historii, archiwistyki, polonistyki i filologii klasycznej w Poznaniu (1976–1979). Wykładowca uniwersytetu w Getyndze (1988–1989). Habilitacja w 1991 r. na uniwersytecie w Poznaniu na podstawie rozprawy poświęconej kolonizacji wiejskiej Pomorza Zachodniego w średniowieczu. Profesor wizytujący na uniwersytetach w Moguncji i Halle. Dyrektor Wydawnictwa PTPN w Poznaniu (1992–2005). Profesor historii porównawczej Europy na Uniwersytecie Szczecińskim. W latach 2000–2006 zastępca przewodniczącego Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

(*1942)

Doktorat na uniwersytecie w Getyndze. W latach 1970–1976 nauczyciel języka niemieckiego w gimnazjum Cours Blaise Pascal oraz wykładowca niemcoznawstwa na uniwersytecie w Caen. Pracownik naukowy Instytutu im. Georga Eckerta (1976–2004). Pracownik naukowy Niemieckiego Instytutu Historycznego w Paryżu (1983–1987). Profesor wizytujący na Uniwersytecie im. Paula Valéryʼego w Montpellier (1999; 2001–2002). Uczestnik projektu „Niemiecko-Francuski Podręcznik do Nauczania Historii”.

(*1916 Kamillenthal; † 1990)

Studia w zakresie historii, geografii i slawistyki na uniwersytetach w Jenie, Monachium, Królewcu i Wrocławiu. Doktorat (1939) we Wrocławiu na podstawie rozprawy na temat Brandenburgii-Prus i protestantów w Polsce w latach 1640–1740. Pracownik Instytutu Europy Wschodniej we Wrocławiu. Do 1952 r. asystent w Instytucie Historii uniwersytetu w Hamburgu. W latach 1952–1957 referent w Instytucie im. Herdera w Marburgu. Przewodniczący Rady Naukowo-Badawczej im. Johanna Gottfrieda Herdera (1984–1990). Od 1957 r. profesor historii Europy Wschodniej na uniwersytecie w Moguncji.

Strona internetowa

(*1948 Ciechanów)

Od 1977 r. referent ds. niemieckich w Departamencie Współpracy Międzynarodowej Ministerstwa Oświaty i Wychowania. W latach 1991–1995 konsul generalny RP w Hamburgu. Pracownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

Strona internetowa

Strona internetowa

(*1932 Trieglaff; † 2015)

Studia w zakresie historii, teologii ewangelickiej i romanistyki na uniwersytetach w Tybindze, Paryżu i Getyndze. Doktorat (1958) i habilitacja (1967) w Getyndze. Od 1968 r. profesor zwyczajny w Instytucie Historii Średniowiecznej i Nowożytnej Uniwersytetu im. Georga Augusta w Getyndze. Dziekan Wydziału Filozoficznego w Getyndze (1974/1975). Kierownik katedry w Paryżu (1989–1992). Prezes zarządu Instytutu Niemiecko-Francuskiego w Ludwigsburgu (1985–1994). Przewodniczący zarządu Fundacji Genshagen (1994–2007). W latach 1999–2003 pełnomocnik rządu federalnego ds. współpracy niemiecko-francuskiej.

Strona internetowa

Strona internetowa

(*1931 Poznań)

Doktorat (1959) i profesura (1973) na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Kierownik Zakładu Historii Kultury (1972–1978), następnie Zakładu Historii Polski XIX i XX Wieku tej uczelni. W latach 1973–1978 dyrektor Instytutu Zachodniego w Poznaniu. Od 2001 r. profesor w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu.

(† 2010)

Doktorat z historii. Wieloletni pracownik Ministerstwa Edukacji, specjalizujący się w dziedzinie doskonalenia nauczycieli. Autor podręczników do historii. Członek Komisji Dydaktycznej Polskiego Towarzystwa Historycznego. Sekretarz różnych dwustronnych komisji podręcznikowych, m.in. Polsko-Litewskiej, Polsko-Ukraińskiej oraz Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

(*1925 Nowogródek; † 2006)

Więźniarka obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Po wojnie studia i doktorat w zakresie historii. Od 1975 r. profesor historii Uniwersytetu Warszawskiego.

Strona internetowa

(*1927 Poznań; † 2006)

Studia i doktorat (1951) na Uniwersytecie Poznańskim. Asystent tamże (1949–1955). Adiunkt (1955–1965) oraz docent (1965–1969) na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu; habilitacja tamże w 1966 r. W latach 1969–1972 na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Docent (1969–1972), następnie profesor (od 1972 r.) Uniwersytetu Warszawskiego. Zastępca sekretarza Wydziału Nauk Społecznych PAN (od 1972 r.). Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych (1981–1992). Od 1972 r. zastępca polskiego przewodniczącego Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej.

Strona internetowa

(*1925 Berlin; † 2000)

W latach 1962–1990 profesor geografii ze szczególnym uwzględnieniem Europy Wschodniej na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Kierownik Zakładu Krajoznawstwa w Instytucie Europy Wschodniej Wolnego Uniwersytetu w Berlinie. Długoletni pracownik sekcji geograficznej Komisji Podręcznikowej.

(*1920 Szembruczek; † 1981)

Studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1949 r. pracownik Uniwersytetu Wrocławskiego. Doktorat z historii w 1950 r. Docent, następnie (od 1962 r.) profesor Uniwersytetu Wrocławskiego. Dziekan Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Wrocławskiego (1965–1966). W latach 1970–1972 dziekan Wydziału Humanistycznego i dyrektor Instytutu Historii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.